ekadašnji fudbaler Vojvodine i reprezentativac Jugoslavije, Stevan Bena, preminuo je u 77. godini života. Bena je bio član član "zlatne generacije" novosadskog tima. Ostao je upamćen od strane najvernijih navijača Vojvodine po tome što je svih devesedet minuta utakmice izgarao na terenu. Stevan je bio oličenje univerzalnog defanzivca koji je sve svoje fudbalsko umeće ulagao u zajednički uspeh tima.

Stevan Bena je rođen 23. avgusta 1935. godine u Pančevu. Fudbalsku karijeru je započeo 1950. godine u juniorskom timu Dinama iz Pančeva. Njegovi prvi koraci na fudbalskom stadionu ostali su zapamćeni kao anegdota. Kada ga je trener upitao koji broj cipela nosi, odgovorio je: “četrdeset i pet”. Mislio je da se šali, ali kada je video da govori istinu, prekrstio se i dao mu najveće kopačke. Sa sedamnaest godina debitovao je u prvom timu Dinama na utakmici u Zrenjaninu protiv Proletera.

U aprilu 1957. godine došao je Novi Sad, gde se obreo u redovima Vojvodine. Debitovao je u meču protiv Zagreba. Ta utakmica je bila katastrofa, Vojvodina je izgubila s sa 4:2, a on je bio najgori na terenu. Nakon tog meča poželeo je da se vrati u Pančevo. Ipak, velikim zalaganjem i požrtvovanim radom došao je do mesta standardnog i nezamenljivog prvotimca Vojvodine. Za reprezentaciju Jugoslavije nastupio je sedamnaest puta.

Za period njegovog života u Novom Sadu vezano je dosta anegdota i lepih trenutaka. Na pripremama u Kneževcu, nerazdvojni drug i cimer, Aca Ivoš probudio ga je u sred noći uletevši u sobu i govoreći mu da je dobio sina. Ubrzo, ceo tim je bio na nogama, čak je i trener ustao i pokušao da rasturi slavlje, ali niko nije mogao da ih zaustavi. Bena je poverovao u Ivoševe reči, iako je bilo kasno. Tri praseta su naručena i sve što ide uz to. Jelo se, pilo i slavilo do ranih jutarnjih sati. Ujutru je Stevan nazvao ženu da je čuje, ali ona je bila zbunjena pitanjem. Nije mogla da poveruje da ga je Ivoš nasamario, ali već je bilo kasno za ljutnju. Trener se najviše nervirao zbog predstojeće utakmice, ali je Voša ipak pobedila.

Posle sedam nezaboravnih godina u crveno-belom dresu, Stevan Bena je 1964. godine prešao u ekipu Minhena 1860. Kao igrač bavarskog kluba osvojio je kup Nemačke 1965. godine, a iste godine igrao je u Londonu, na stadionu Vembli, finale Kupa pobednika kupova Evrope. Protivnik Minhena bio je Vest Hem Junajted. Bilo je to veliko finale pred 80.000 navijača, a i sama kraljica Elizabeta je prisustvovala meču. Za engleski tim su igrali Piters, Harst, Mur, a za Minhen Majer, Packe, Kipers, Overat. Englezi su pobedili rezultatom 2:1.

Stevanu Beni 1966. godine ukazana je vanredna čast kada je postao kapiten nemačkog bundes ligaša Hanovera. Naredne godine otišao je u Ameriku i postao član ekipe Klipersa iz San Franciska. Završio je igračku karijeru 1968. godine. Nakon završetka karijere u SAD-u, vratio se sa porodicom u Jugoslaviju i počeo da radi kao trener u klubu u Dinamu iz Pančeva .Zatim je bio trener u Zemunu, od 1985. do 1987. godine. Nakon toga odlazi u Maleziju, Kuala Lumpur, u Selangoru. Dve godine za redom osvajao je šampionat Malezije. Potom je 1990. godine otišao u Saudijsku Arabiju. I tamo je dve godine za redom Bena osvajao naziv prvaka Saudijske Arabije. Na svetskom prvenstvu u fudbalu u SAD, reprezentacija Saudijske Arabije igrala je na završnim takmičenjima, a iz ekipe koju je Stevan trenirao igralo je čak šest igrača. Otišao je u penziju 1995. godine.

Savez sportova Novog Sada proglasio ga je 1959. godine za sportistu godine, a 1960. godine dobio je bronzanu plaketu za 5. nastup u reprezentaciji.

Uredništvo sajta fkvojvodina.com izražava najdublje saučešće porodici i prijateljima Stevana Bene. Slava mu!