tišla je na večni put još jedna legenda fudbalskog kluba Vojvodina, jedna od najvećih i najtrofejnijih. Juče je u Novom Sadu posle duge i teške bolesti umro Dobrivoje Trivić (70).

Triva, kako su ga prijatelji zvali, bio je sjajan igrač i izuzetan čovek. Voleo je fudbal iznad svega, umeo je da se raduje svakoj pobedi crveno - belih,kao i svakom susretu sa starim prijateljima i uvek je bio spreman za druženja.

Trivić je igrao na mestu veznog igrača, bio je pravi fajter, kada je imao dan znao je sam da pobedi protivnika. Bio je uporan borac koji se nikada nije predavao, sada je izgubio bitku sa opakom bolešću.

Dobrivoje Trivić rođen je Ševaricama, u malom mestu blizu Mačvanske Mitrovice (26. oktobar 1943.). Karijeru je započeo u Podrinju iz Mačvanske Mitrovice, kasnije je igrao za Srem iz Sremske Mitrovice, gde ga je zapazio Vujadin Boškov, tadašnji direktor novosadskoh crveno - belih. Od 6. jula 1965. godine Trivić je sa velikim uspehom nosio dres Vojvodine, za koju je odigrao 156 prvenstvenih utakmica i postigao 30 ligaških golova. Bio je član prve šampionske generacije Vojvodine (1965/66), generacije koja je zlatnim slovima ubeležena u istroriju novosadskog fudbalskog velika. Između ostalih, crvene - bele boje tada su branili: Pantelić, Radović, Vučinić, Nešticki,Sekereš, Brzić, Nikolić, Aleksić, Takač, Savić, Pavlić, Trivić, Pušibrk, Radosav, Lambi, Veljković ...

Sjajnim igrama dospeo je i do reprezentacije, u nacionalnom dresu odigrao je 13 utakmica, a u sećanju navijača posebno je ostala utakmica između Jugoslavije i Engleske u polufinalu Evropskog prvenstva(1968. godine), kada je u Firenci zaustavio tada najboljeg igrača Engleske i jednog od najboljih na svetu Bobija Čarltona. Triva je dao veliki doprinos plasmanu Jugoslavije u finale prvenstva Starog kontinenta(1:0, strelac Džajić). Kasnije, kada su ga pitali kako je zaustavio legendarnog Čarltona, šeretski je odgovorio: "popio sam malo rakije pre utakmice u dunuo Bobiju u lice, i to je bilo to".

U finalu plavi su igrali sa Italijom, koja je žrebom stigla u završnicu (SSSR, 0:0). U prvoj utakmici reprezentacija Jugoslavije je bila na domaku trijumfa, golom Džajića vodila je sve do 80. minuta kada je izjednačio Domengini. U ponovljenoj utakmici azuri su sa odmornim timom (pet novih igrača) savladali plavu četu 2:0, u kojoj nije bilo povređenih Osima i Petkovića. U oba finalna meča Trivić je bio jedan od najboljih. Jugoslavija je osvojila srebrnu medalju u ovom sastavu : Pantelić, Fazlagić, Damjanović, Pavlović Paunović, Holcer, Hošić, Trivić, Musemić, Aćimović, Džajić osvojila drugo mesto.

Sjajne igre Dobrivoja Trivića u Rimu nisu ostale nezapažene, po završetka šampionata potpisao je ugovor s Olimpikom iz Liona, s kojim je osvojio Kup Francuske, kasnije je igrao za Tuluz, a potom još jednu prvenstvenu sezonu (1974/75) za Vojvodinu. Posle završetka igračke karijere, na nagovor Todora Veselinović, latio se trenerskog posla, jedno vreme bio je Tozina desna ruka, potom je našao sebe kao komercijalista u fabrici čokolade "Pionir", a pred kraj radnog veka radio je u omladinskoj školi Vojvodine.

Dobrivoje Trivić biće sahranjen u četvrtak, 28. februara, u 13 časova, na novosadskom Novom groblju.