[...] Nekad se mora pasti da bi se moglo ustati i krenuti napred. Ove reči bi najbolje opisale buduća događanja oko Vojvodine. Snage su usredsređene, ponovo je stavljen akcenat na igrače iz vlastitog pogona i Vojvodina se pod palicom trenera Tonka Vukušića ekspresno vratila u društvo najboljih klubova nekadašnje Jugoslavije. Agilno rukovodstvo koje su predvodili tehnički direktor kluba Ljubo Španjol a zatim za njim Milorad Kosanović uspelo je da u sezoni 1987/88. okupi sjajan tim koji ce sledeće godine dokazati svoje velike mogućnosti.

Šestić, Kartalija, Mihajlović

Kao pojačanja u tim Novosađana su stigli Maras, Jokanović, Vorkapić, Tanjga, Mihajlović, Punišić i veteran Miloš Šestić. Šansu da predvodi ovu generaciju igraća dobio je tada mladi stručnjak Ljupko Petrović. Tako je započela priča druge šampionske titule koja je stigla u Novi Sad u sezoni 1988/89.

Vojvodina je na opšte iznenađenje gotovo celo prvenstvo bila na prvom mestu i na kraju sasvim zaluženo stigla do trofeja. Ovaj tim koji je imao podršku navijača kao nijedan do tada predvodio je Miloš Šestić a u njemu su još igrali Maras, Vasić, Mijić, Vujačić, Šapurić, Kartalija, Milovac, Gaćeša, Tanjga, Jokanović, Joksimović, Popović, Punišić, Dakić, Vorkapić, Mijucić, Škorić.

Ovo je bio izuzetno mlad tim od koga su se veliki rezultati tek očekivali ali nakon "antibirikoratske revolucije" (dolaska Miloševića na vlast) Vojvodina gubi podršku čelnih ljudi pokrajine, grada i privrede i radi preživljavanja bila je prinuđena da rasproda svoj šampionski tim najljućim rivalima iz Beograda.

Šampioni (1989)

Sledeće sezone Vojvodina je nesrećno ispala u prvom kolu Kupa evropskih šampiona od budimpeštanskog Honveda. Prvu utakmicu Vojvodina je izgubila sa 1:0, u revanšu u Novom Sadu pobedila je sa 2:1 (autogol je dao Gaćeša) ali to je bilo premalo za prolaz u drugo kolo.

Navijači Vojvodine su i pored raspada države, početka građanskog rata i velike ekonomske krize, imali prilike da početkom devete decenije prošloga veka, gledaju dobar fudbal. Agilno rukovodstvo predvođeno Miloradom Kosanovićem i Milutinom Popivodom, uspelo je da okupi tim koji je igrao najlepši fudbal u SR Jugoslaviji. Trener Jovan Kovrlija napravio je odličan spoj igrača iz omladinske škole (Trivić, Bosančić, Živković, Vukov, Šaula, Jelačić, Samardžić, Bajčetić i Hajdić) i igrača iz drugih sredina (Kocić, Brzaković, Ćurko, Jezdimirović, Kuntić, Šarčević, Kojičić, Teljigović, Vesko Mihajlović, Govedarica i Sabo).

Novosađani su od sezone 1991/92 pa do 1996/97 uvek osvajali treće mesto u šampionatu. Svima je bilo jasno, da pored sportske sreće, Vojvodina jednostavno nije imala dovoljno snažnu upravu koja bi bila u stanju da isprati u svim potrebnim aspektima takmičenja kvalitet tima. Ipak, u sezoni 1994/95 Vojvodina je stigla do jesenje titule ali do konačnog trijumfa ipak se nije moglo te su Novosadani završili prvenstvo kao trećeplasirani.

Trener Vojvodine je tada bio Milorad Kosanović a sledeći igrači su ponosno nosili dres Vojvodine: Kocić, Savić, Sabo, Halilagić, Bjegović, Jezdimirović, Šaula, Vukotić, Dragićević, Govedarica, Radojičić, Gluščević, Šaraba, Miljković, Šćepanović, Samardžić, Grujić i Ožegović

Zbog sankcija Ujedninjenih Nacija, Vojvodina nije mogla da se takmiči u evropskim kupovima tih sezona i ostalo je je veliko pitanje koliko je ta generacija vredela kao tim na internacionalnoj sceni. Međutim, ostalo je zapamćeno da je Ajaks, u sezoni kada je postao osvajač Lige šampiona, odigrao meč u Amsterdamu sa Vojvodinom, u kojem je “Stara dama“ srpskog fudbala poražena rezultatom 3:2.

Teška ekonomska situacija primoravala je rukovodstvo Vojvodine da konstantno prodaje svoje najbolje igrače, ali je velikom zaslugom same omladinske škole, kao i mudrom kupovinom, uspevala da opstane u vrhu Jugoslovenskog fudbala.

Godine 1997.-e, fudbaleri Vojvodine su uspeli da se plasiraju u finale Kupa gde im je protivnik bila Crvena zvezda. U dvomeču Beograđani su bili bolji ukupnim rezultatom 1:0, a do pobede i trofeja su došli posle kontraverznog penala i poništenog gola Damira Stojaka u zadnjim minutima drugog meča.

Do polufinalnog meča sa Jedinstvom, na klupi je sedeo Dragoljub Bekvalac a do kraja takmičenja Novosađane je prevodio Ljupko Petrović. Za Vojvodinu su te sezone igrali sledeći igrači: Mijanović, Aleksić, Grujić, Halilagić, Dunđerski, Dragić, Bratić, Vasić, Vranješ, Šorgić, Miljković, Cilinšek, Stojak, Vasković, Đurković i Lerinc.

Ovaj neuspeh nije sputao Novosađane i u sezoni 1998/99 ispisali su svoju, možda i najlepšu, stranicu istorije u evropskim takmičenjima. Novosađani su na opšte iznenađenje počeli da ređaju pobede u Intertotokupu: prvo je izbačen norveški Stabek, zatim švedski Erebro i ruska Baltika. U polufinalu Vojvodini se isprečila francuska Bastija, tim iz tadašnje zemlje Svetskih prvaka. Posle prvog meča koji je Vojvodina izgubila sa 2:0 svi su otpisali Novosađane. U revanš utakmici, crveno-beli su napravili pravi podvig, nošeni frenetičnom podrškom 12000 najvernijih navijača i pobedili sa 4:0.

U finalu ovog takmičenja, Vojvodina je igrala sa čuvenim Verderom iz Bremena i bila poražena ukupnim rezultatom 2-1. Na klupi Vojvodine tada je sedeo Tomislav Toša Manojlović, a crveno-beli dres su nosili: Žilić, Šuškavčevič, Vranješ, Cilinšek, Lazetić, Drinčić, Mudrinić, Vasić, Bratić, Matijašević, Mrdak, Lerinc, Dragić, Janković i Predić.

Niko tada nije ni sanjao da će se Vojvodina, posle ovog istorijskog uspeha, uskoro boriti za materijalni i takmičarski opstanak u eliti. Štrajk igrača, misteriozni odlazak tadašnjeg direktora Svetozara Šapurića i nestanak klupskih para, otvorili su ambis iz kojeg Vojvodina još uvek nije izašla. Uprave i treneri menjali su se gotovo filmskom brzinom, davana su velika obećanja, ali situaciji u Vojvodini je bila sve gora i gora. Međutim, i u to doba ogromnog pada, veliki broj talentovanih fudbalera je oblačio dres Vojvodine: Avramov, Todić, Tanasijević, Batak, Milan Jovanović, Belić, Krasić i Stepanov.

Kao poslednji čin očaja, navijači Vojvodine okupljeni oko grupa "Firma" i "Stara Garda" su 2005. godine preuzeli Skupštinu Kluba, kako bi javnosti ukazali na katastrofalno stanje u njemu. I u tome, simpatizeri i poštovaoci "Stare dame" prednjače u odnosu na konkurente. Usledila je delimična stabilizacija i uspon Kluba, kako na finansijskom, tako i u rezultatskom pogledu.

U čitavom pomenutom periodu istorija se ponovila. Veliki broj kvalitetnih igrača prodefilovao je Klubom, a od uspeha vrednih pomena su "samo" dva učestvovanja u finalu Kupa (i dva poraza u njima od Crvene zvezde) – 2007. i 2010. godine. Uz to, sezonu 2008/2009. Vojvodina je okončala na vicešampionskoj poziciji, ponovo razdvajajući "neprikosnoveni" beogradski dvojac, samo najavivši da će to i u budućnosti biti moguće, kao i da, po oprobanom receptu iz 1966. i 1989. još jednom bude i ispred njih.

Vredi pomenuti i da je sezonu 2009/10, osim izgubljenog finala Kupa, obeležio i kapiten Dragan Mrđa, koji je nakon Todora Veselinovića i Veska Mihajlovića, postao treći fudbaler Vojvodine, u njenoj skoro vekovnoj istoriji, koji je proglašen "Kraljem strelaca" domaćeg takmičenja. Do ovoletošnjeg postavljanja Zorana Milinkovića na mesto šefa struke, od leta 2005. godine, na klupi "Stare dame" se "promenilo" njih ukupno deset (u sezonama 2008/2009. i 2009/2010. čak sedam trenera je dolazilo i odlazilo sa te funkcije: Bekvalac, Radojičić, Petrović, Marić, Stepanović, Babić, Đuričić – svi nakon što su Brzić i Rajevac veoma kvalitetno obavljali taj "posao"), što samo svedoči koliko je "brzih i kusih" poteza povučeno, u nameri da se neke stvari učine preko noći.

Imena Kačara, Despotovića, Davidova, Franciškovića, Todića, Kahrimana, Belića, Nastića, Sikimića, Markovića, Stošića, Đurića, Pekarića, Pavićevića, Buača, Grozdanoskog, te poslednji odlasci Aleksića, Mrđe i Tadića, kao i niz pogrešnih odluka oko dovođenja njihovih "zamena", svedoče o kvalitetu koji je ovaj tim trebao da ima, da su stvari u fudbalu drugačije. Brkić, Medojević i Mitošević još uvek potezima razgale svako crveno-belo srce, koje ipak zna, da ni oni neće još dugo prebivati na našem "Karađorđu", te je zato svaki aplauz upućen njima i njihovoj partiji, propraćen i zebnjom da će i oni u pečalbu, a da sa Vojvodinom nisu osvojili trofej.

Dva poslednja prelazna roka ipak su nagoveštaj da se bolje razmatra situacija na tržištu i da se "kupuje" pametnije i sa rezonom, jer osim dovođenja Milinkovića, Klub su zaista pojačali Merebašvili, Oumaru, Mojsov, Trajković i još nekolicina igrača. Sa našom omladinskom školom, koja već "brusi" drago kamenje poput Melega, Mejića, Poletanovića, Radoje, Kordića i Rockova, a koja je već “izbrusila“ Mitoševića i Kataia, uz “borce“ koji dođoše u Klub, a koje svi zavolesmo (Vulićević, Tumbasević), te proverene vođe i kapitene Brkića i Medojevića, zajedno daju miks onoga čemu se nadamo i šta priželjkujemo – lepršavu, borbenu, efikasnu, novodecenijsku FK Vojvodinu. Uspešnu i na terenu i van njega! Jer samo takva, ona i može postojati.